Summer is here!

De dagen zijn lang, de winter blues ligt ver achter ons en we zijn opnieuw klaar om met volle teugen te genieten van zon, zee en elkaar. Maar dit vooruitzicht komt met een klein addendum: als we nog weten hoe.

‘Druk, druk, druk’

Genieten en zo een plekje van rust vinden in onszelf vraagt iets belangrijks van ons: het loslaten van ‘het druk hebben’ als levensstijl. Als statussymbool zelfs.

‘Hoe gaat het?’

‘Oh je weet wel, druk druk druk!’ 

Het is een mantra geworden dat we dagelijks herhalen, tegen anderen en – nog belangrijker – tegen onszelf. Vaak wordt het vergezeld van wat gezucht en gepuf, maar tegelijk ook een lichte fiere gloed. ‘Kijk eens hoe ik mijn leven op orde heb,’ lijken we te zeggen. ‘Er kan letterlijk niets meer bij.’ Een volle kalender en vermoeidheid hebben zich niet alleen ingenesteld in onze westerse cultuur, we hebben ze langzaam maar zeker verheven tot statussymbolen.

Denk maar aan het bruisende New York. Deze hectische wereldstad staat met stip op één als de locatie waar de meeste films zich afspelen. Iemand die nog nooit in New York geweest is kan zich een beeld voor ogen halen van het flitsende Times Square met zijn gigantische reclameborden en krioelende mensenmassa. Onze keuze als culturele hoofdstad voor het grote scherm: ‘the city that never sleeps’.

Een dappere siësta 

Vertragen en genieten – het vergt moed. Ga maar eens na: hoe goed kan jij een hele dag niksen, een namiddagsiësta van twee uurtjes inlassen, én er ’s avonds of ’s anderendaags oprecht trots voor uitkomen aan een partner, collega’s, vrienden? Voor we werkelijk kunnen gaan genieten, kunnen we best ons productiviteitsmolentje een halt toeroepen. Dat stemmetje in ons hoofd dat kwebbelt: ‘Je kunt maar beter presteren om iets waard te zijn!’ Slagen we er niet in wat tegenwicht te verlenen aan dit deel van onszelf, riskeert onze verwezenlijkingsdrang zelfs tussen de palmbomen de kop op te steken. Door een te strakke vakantieplanning bijvoorbeeld, type ‘we gaan niets aan het toeval overlaten zodat we toch zéker alles gezien hebben wat er te zien valt, alles gedaan hebben wat er te doen valt, én die Instagram-waardige foto te pakken krijgen.’

Pluk de dag

Waar we op die manier aan voorbijgaan is nochtans iets heel mooi. Als we bewust ruimte kunnen maken voor een tragere, gemoedelijkere versie van onszelf, is er veel mogelijk. De ruimte die we creëren gaat zich automatisch vertalen in ons gedrag. Je rondreis door Amerika, India of Colombia mag best wat organisatie gekost hebben, eenmaal daar kun je wel de Grand Canyon, de Taj Mahal of de grootste zoutvlaktes ter wereld zien voor wat ze zijn. Geen bezienswaardigheden om te schrappen op een lijstje, maar wereldwonderen wiens schoonheid je stil maakt binnenin.

Of je nu je valies pakt of niet, genieten kun je wanneer je het ‘moeten’ loslaat. Misschien heb je wel twee weken compleet vrij spel. En misschien spendeer je die volledig in de hangmat met een boek. Maar misschien ben je de hangmat na drie dagen al beu, en zit je de week erop vrolijk te peddelen in een kajak op een rivier ergens in Zuid-Frankrijk. Want ook dat is wat vertragen en genieten met je doet: een spontaniteit borrelt op die je misschien in jaren niet meer gevoeld hebt. Het is die ruimte en die toestemming die je jezelf geeft die genot mogelijk maken. 

Want wat is genot buiten overgave? Overgave aan het moment, aan creativiteit, aan speelsheid. En aan nog veel meer van die fijne menselijke gaven die vanzelf in ons opwellen wanneer we ze toelaten.

Vandaar jouw nieuwe essentiële zomervraag: ben ik moedig genoeg voor een siësta?

4 juni 2018

‘Flink zijn…’ Het is een aanpassingsmantra dat we met z’n allen goed kennen. Omdat we het als kind vaak hebben gehoord, nu tegen onze eigen kinderen zeggen, of… omdat we het, soms dag in dag uit, ook nog tegen onszelf zeggen. ‘Flink zijn, doe zoals het hoort.’ Altijd maar opnieuw, tot dat moment waarop je beseft dat het je grootste obstakel is, in het neerzetten van je dromen bijvoorbeeld. Herken jij deze kleine aanpassingsmaniak in jezelf? Dan heb je misschien wel zin om te ‘ontflinken’?

Chocopot

Een buurjongen komt spelen bij mijn zoon. Terwijl hij opgewonden zijn schoenen uittrekt, roept zijn mama hem van aan de deur nog na: ‘flink zijn hè kerel, goed luisteren naar Hilde.’ Ik moet er wat verlegen bij glimlachen, terwijl het beeld van die lepel in de chocopot aan de ontbijttafel in mijn hoofd voorbij wandelt. Dat vond ik niet echt flink van mezelf. Maar ach… ‘Komt goed!’, verzeker ik haar en ik laat het gejoel van de jongens voor een paar uur zijn gang gaan.

Toch blijft dat woordje ‘flink’ in mijn hoofd hangen. Het klinkt zo vertrouwd, zo logisch ook. Het hoort toch bij opvoeden? Hoe kan je anders ooit die noodzakelijke broccoli, tandartsspuiten of fysicalessen achter de kiezen krijgen? Zeker, soms heb je weinig keus. Flink zijn of de gevolgen dragen. Chocopot of broek dichtkrijgen. Maar soms kan je gewoon té flink zijn. En dan moet je vroeg of laat gaan ontflinken. Alleen al om jezelf te leren kennen.

‘Ik wil niet meer flink zijn’

Lies, een cliënte in coaching, is 42 , streng en competitiegericht opgevoed, werd enkel gewaardeerd als ze flink haar best deed en ook resultaten behaalde. Dat lukte goed en heeft haar best wat opgeleverd, succesvolle studies en werk op hoog niveau. Toch voelt Lies zich niet gelukkig. Ze lacht of huilt weinig, slaapt slecht. Gunt zichzelf niets, geen ijsje in de zetel. ‘IJsjes moet je aan tafel eten.’

Op een bepaald moment woont ze de begrafenis bij van een jonge moeder, net als zijzelf. Daar gebeurt iets bijzonders. Tranen stromen over haar wangen, zonder ophouden, voor het eerst in haar leven. ‘Om al wat daar werd voorgelezen. Het was zo mooi, zo persoonlijk.’ Maar vooral… die onverbiddelijke spiegel. ‘Plots was daar dat besef dat, wanneer ik zou sterven, men de teksten uit een boekje zou moeten plukken. Omdat niemand mij écht kent. Ikzelf ook niet.’

Even intens als het verdriet, was voor haar het moment van wakker worden. Het keerpunt. ‘Waar verlang je naar?’ vroeg ik haar. ‘Ik wil me vrij voelen, emoties durven tonen, zeggen wat ik echt denk en voel.’ ‘Wat wil je niet meer?’ ‘Ik wil niet meer flink zijn’.

Streng voor jezelf

Hoe goedbedoeld al dat ‘flink zijn’ meestal is, het zadelt je vaak op met een strengheid naar jezelf die je een leven lang achtervolgt. Een norm die buiten jezelf ligt. Zelfs wanneer je kinder- en schooltijd nog slechts een lang vervlogen herinnering zijn, blijf je je best doen om je aan te passen, om dat geïdealiseerde beeld van jezelf waar je vroeger voor werd beloond te blijven achternahollen. De droom die anderen voor jou hadden. Die strenge stem komt niet meer per se van buiten jou, maar is nu deel van je innerlijke dialoog. Je hebt ze geïnternaliseerd. In gezonde proporties werkt deze motiverend en stimulerend. Bij ‘system overload’ leidt deze vooral tot een emotioneel verlammend perfectionisme en een laag zelfbeeld. Want wanneer ben je flink genoeg? Goed genoeg?

Ontflinken

‘Ontflinken’ is de kern van persoonlijke ontwikkeling. Het is het leren luisteren naar je eigen stem. Stap per stap dat fluisterende stemmetje in jou distilleren tussen het geroep van de vele aangeleerde stemmen. Stemmen die, ooit met de beste intenties, je nu tegenhouden om te doen wat je echt wil, die je beladen met schuldgevoel als je er niet naar luistert, je vasthouden in verroeste denk- en reactiepatronen. Stemmen die je klein houden. Ontflinken is een gerichte aandacht hebben voor je eigen behoeftes en verlangens en zo jouw innerlijke stem, je innerlijk kompas steeds sterker en duidelijker laten worden. En het vertrouwen krijgen daarnaar te handelen.

Jong geleerd…

Moet je wachten tot je groot bent? Liever niet. Opvoeden is een socialisatieproces, we maken deel uit van verschillende groepen: familie, klas, samenleving,… . Daar hoort een beetje flink zijn bij, je krijgt je plek in de groep. Als kind ligt je referentiekader grotendeels extern. Je kijkt, hoort en leert van anderen. Toch hebben kinderen ook een heel sterk innerlijk kompas. Ze weten vaak beter dan volwassenen wat klopt en wat niet. Hen daar op jonge leeftijd al vertrouwen in geven als richtingaanwijzer, bespaart hen later heel wat ‘ontflinkingstijd’.

Het geeft hen het gevoel dat ze niet alleen deel zijn van een groep, maar ook hun plek als individu mogen opeisen. Dat hun verlangens, behoeften en gevoelens ernstig worden genomen. Dat ze er mogen zijn met alles wat ze in zich hebben, ook als dat afwijkt van normen van de groep.

Dat leven geven is, maar ook nemen. Moeten, maar ook willen. Dan is dat flink zijn niet zozeer gedreven door wilskracht, maar door zelfverantwoordelijkheid. Een onschatbaar cadeau voor je kind, maar ook voor elke groep waar het deel van uitmaakt, niet het minst voor de samenleving.

Chocopot bis

Oh ja, of hij flink geweest was, wou de buurvrouw weten toen ze haar zoon terug kwam ophalen. Dat ze zich vooral goed hadden geamuseerd, zei ik. ‘Daaaaag!’ En hij stormde naar buiten, de choco nog in zijn mondhoeken.

 

Hilde Van Liefferinge werkt freelance als NLP-trainer en loopbaancoach voor Arcturus.

Wil jij ook graag meer ontflinken? Check onze website www.arcturus.be voor opleidingen, coaching en loopbaanbegeleiding.

2 mei 2018

Wil je persoonlijke groei doormaken, dan is bewustwording essentieel. Toch blijft het moeilijk te grijpen: tegelijk de motor van vooruitgang en zo ontastbaar als maar zijn kan. Wat moeten we ons in hemelsnaam inbeelden bij een bewustwordingsproces?

Voor Eric Schneider staan er alvast een paar zaken als een paal boven water: voor bewustzijn moeten we niet vechten, integendeel. Meestal worstelen we net tegen onze eigen bewustwording. En door die worsteling raken we niet alleen.

 

Wat is bewustzijn voor jou?

‘Het probleem met de vraag wat bewustzijn is, is dat iedereen op een bepaald niveau wel weet wat ermee bedoeld wordt, maar niemand het kan definiëren. Het is zoiets als het woord Eenheid. Op een bepaalde manier snapt iedereen dat, maar tegelijkertijd ontglipt het.’

‘Je zou je mate van bewustzijn kunnen omschrijven als dat stuk van de wereld waar je bewust van bent. Hoe meer je bewustzijn groeit, hoe groter en breder je kijk op- en ervaring van- de wereld op dat niveau van gewaarzijn. De totaliteit van de opgenomen informatie op het gegeven niveau bereikt op een bepaald moment de grenzen van verwerking die dat niveau van bewustzijn aankan. Dit leidt tot een shift naar een hogere en globalere perceptie met het overeenkomstig niveau van ‘awareness’ en met het daarmee samenhangend hoger bewustzijn. Elke shift impliceert een dieper ervaren en begrijpen van de wereld en het universum. Elk nieuwe hogere stap in bewustzijn omvat de vorige, maar dan vanuit een hoger, globaler perspectief. Uiteindelijk omvat het bewustzijn het hele zichtbare en onzichtbare universum. Dat noemen we dan het kosmisch bewustzijn, of verlichting.’

‘In die zin is ontwikkeling de weg die trapsgewijs steeds hoger leidt tot verlichting. Het hoogste niveau mogelijk op deze planeet.’

‘Verlichting is een ervaring van inzicht in, en beleving van de Eenheid der dingen op een wijze die taal overstijgt en nooit volledig in woorden kan gevat worden. Het is een Eenheid waar we deel van zijn, die ons overstijgt en die we tegelijkertijd zijn.’

 

Kunnen we bewustzijn ook verliezen? Kunnen we een stap vooruit zetten en tot een bepaald niveau van bewustzijn komen maar dat opnieuw kwijtraken?

‘Dat kan. In die zin is bewustzijnsontwikkeling vaak drie stappen vooruit, twee achteruit. Er vier vooruit, weer twee achteruit. Want bewustwording is niet altijd leuk. Mogelijk triggert het angst, en die angst kan als effect hebben dat ik blokkeer en me afscherm van dingen die ik niet wil weten. Tot ik op een bepaald punt sterk genoeg wordt om een nieuw bewustzijn toe te laten. Je kan ook een stuk bewustzijn verliezen door zware trauma’s, maar dat is een andere zaak. Voor de rest is bewustzijn een stapje vooruit, nog eentje vooruit, een schuif naar achter, enzovoorts.’

 

Kunnen we zeggen dat we voor bewustzijn moeten vechten? Om het te verwerven?

‘Voor bewustzijn moeten we niet vechten. Onze neiging is te vechten tegen bewustzijn. Vanuit een schrik. In het kader van onze eigen ontwikkeling komen we meestal te blokkeren door onze weerstanden: de pijn, de angsten, het willen wegduwen van de onzekerheid die zo’n proces mogelijk teweegbrengt. Daar vecht je tegen, en daardoor raak je niet verder. Vanaf het moment dat we willen groeien, moeten we angst accepteren, onzekerheid accepteren, en loslaten. Voor je het weet is er dan een stap gezet richting bewustwording.’

‘Bewustwording als zodanig is dus niet het probleem. Het is dat loslaten. De essentie van alle genezing en therapie is loslaten: angst loslaten en liefde toelaten.’

 

Wordt dat makkelijker wanneer we denken aan de Eenheid waar we allemaal deel van uitmaken? We zijn eigenlijk één, dus de compassie die ik een ander verleen, is de compassie die ik mezelf verleen.

‘Dat is de diepere betekenis van de golden rule: “Doe een ander niet aan wat je jezelf niet zou aandoen, en doe jezelf niet aan wat je een ander niet zou aandoen.” De vraag is hoe moeilijk het is om dat echt te begrijpen. In elke cultuur staat diezelfde regel in de geschriften. Dus iedereen hoort dat, maar bijna niemand luistert. Want stel dat iedereen die regel respecteert en dat bewustzijn ontwikkelt, dan mag al de rest van de wetgeving verdwijnen. Want die heeft maar één bedoeling: de mate dat wij ons daar niet bewust van zijn te compenseren.’

 

Iets horen en het begrijpen op verstandelijk vlak is iets heel anders dan het te voelen en te laten doordringen?

‘Ja, daarvoor moeten we door de ervaring gaan. Iets uitleggen, dat is snel gebeurd. Maar om iets te doorleven, te doorvoelen, en op een dieper niveau te beseffen, dat vraagt tijd.’

‘Psychologisch gezien kunnen we bijvoorbeeld zeggen dat de problemen waarmee we zitten systemisch zijn doorgegeven vanuit vorige generaties, via cultureel-maatschappelijke programmatie, via opvoeding, enzovoorts. Een belangrijke opdracht is om die problemen aan te pakken: erdoor te gaan en ze op te klaren. Dat is het besef en de ervaring waarover ik het heb. Met een klein stukje uitleg op dat vlak ben je nadien al snel een paar jaar bezig.’

 

Zou het in dat opzicht slim zijn om, als je uw bewustzijnsproces wilt versnellen, jezelf in zoveel mogelijk verschillende contexten te gooien? Andere culturen, andere vriendengroepen, andere sportgroepen? Zoveel mogelijk diversifiëren?

‘Dat is een uiterste, maar het principe van meer diversiteit toelaten klopt wel. Dat deel is naar de buitenkant toe. Naar de binnenkant toe gaat het om vormen van therapie, begeleiding, meditatie, enzovoorts te zoeken, en daarin te blijven volhouden. We moeten goed beseffen dat je in heel het verhaal hulp nodig hebt. Je kan het niet alleen en als je dat probeert, loop je vast. Je hebt altijd mensen nodig die je zijn voorgegaan in dat proces, op welk niveau dan ook.’

 

Zijn er praktijken of gewoontes die belangrijk zijn in het bewustwordingsproces?

‘De belangrijkste stelregel is eerst en vooral er bewust voor kiezen om je te richten op je ontwikkeling. Ten tweede kan je een weg kiezen die je inspireert. Die effectief is en waar je de juiste begeleiding voor kunt krijgen.’

‘Het moeilijkste in dat verhaal is in het begin de keuze: “Wat ga ik nu doen?” Als je dan te lang alle mogelijkheden blijft exploreren, blijf je aan de oppervlakte. Het is dus een kwestie van enerzijds dat stuk ontdekking te doen, maar anderzijds toch één pad te kiezen. En dan door te zetten. Want op een bepaald moment, zeker naarmate je dichter komt bij essenties in jezelf, moet je echt disciplinair doorduwen. Anders kom je voor je het weet in een soort vluchtgedrag terecht waarbij je al snel zegt: “Dat werkt hier toch niet, laten we maar iets anders doen.” Net op het moment dat het zou kunnen beginnen werken.’

‘Maar na een tijd krijg je ook daar hetzelfde resultaat. Vanaf het moment dat het nieuwe eraf is, krijg je overal altijd hetzelfde, en moet je beginnen disciplineren. Eens je die discipline hebt opgebouwd, is de volgende fase dat het je uiteindelijk zoveel oplevert dat je toch niet meer kunt stoppen. En dan wordt het moeilijk om het niet te doen. Eerst is het moeilijk om het te doen, en dan komt er een ‘klik’ en kun je niet meer stoppen. Dan ben je goed vertrokken.’

 

En wat levert het dan juist op?

‘Hoger bewustzijn. Grotere ‘awareness’. Diepere voldoening. Vervulling. Vreugde. Gelukservaringen. Inzicht. Kennis van het universum en hoe het in elkaar zit. Betere ontwikkeling van je talenten en vermogens. Zelfs het ontdekken van vermogens die je hebt en nooit gedacht had dat je ze had. Enerzijds. Anderzijds, soms de prijs moeten betalen van dingen te moeten loslaten waarvan je dacht dat ze essentieel waren. Wat ook relaties kunnen zijn, bijvoorbeeld.’

‘Je gaat diepere niveaus van pijn, frustratie en woede moeten durven raken in jezelf: allemaal reacties op vroegere dingen die nog in je systeem zitten. En dat ga je stap voor stap uitwerken. Dat is het moeilijkste deel.’

 

Het is wat rondtasten met een blinddoek aan? Want je kent het gevoel, de kennis, en al die andere dingen die aan de andere kant liggen niet. Je moet eerst door die pijn.

‘Voor een stuk. Daarom heb je een zekere begeleiding nodig. Van iemand die daar geweest is. En daardoor je de weg kan wijzen, want zelf loop je met een blinddoek rond.’

‘Zolang je op een bepaald niveau van bewustzijn denkt, heb je een blinddoek op voor het volgende niveau. Anders was je er al. Het is pas wanneer je erdoor wordt geleid dat de blinddoek afvalt, en je een heel nieuw perspectief krijgt. En na een tijdje ga je beseffen dat er toch nog een nieuwer niveau is. Waar je opnieuw een blinddoek voor op hebt.’

 

Hoe belangrijk is vergeving?

‘Absoluut essentieel. Eens je echt naar binnen begint te gaan, moet je vergeving ontwikkelen naar jezelf toe. Ook naar anderen toe, maar vooral naar jezelf. Dat is een nieuwe fase in de evolutie van schuld: de schuld kunnen vergeven. Eens je goed door die fase van het ontwikkelen van vergeving gaat, kom je in een niveau van bewustzijn terecht waarin je ervaart dat er niets te vergeven valt. Uiteindelijk was alles precies zoals het moest zijn.’

 

Als het zo omschreven wordt, klinkt het als een heel natuurlijk proces.

‘Het is een heel natuurlijk proces. Met de wetenschap dat het een proces is dat maar tot op zekere hoogte vanzelf gaat. Wij ontwikkelen van het bewustzijn van een baby tot het niveau van middelbewustzijn van een volwassene in onze samenleving. Maar dan moet je er zelf verder voor kiezen. Of niet. Het wordt een natuurlijk proces dat wacht op jouw keuze.’

 

Eric Schneider is de bezieler en oprichter van Arcturus. Als trainer, coach en consultant inspireert hij al decennialang mensen in het creëren van vervulling en betekenis in hun leven.

Benieuwd naar meer? Neem een kijkje op www.arcturus.be.

SaveSave

SaveSave

1 maart 2018

Verdriet, angst, boosheid,… Het zijn emoties die we allemaal kennen. En tegelijk ook niet echt. Want wat doen we ermee? Vaak weten we niet hoe ermee om te gaan, dus duwen we ze gemakshalve weg. In deze blog vind je alvast 7 tips om van emoties je bondgenoot te maken.

Emotioneel alarm

Eerder dit jaar in de krant: 1 op 5 jongeren doet aan automutilatie. Zichzelf fysiek pijn doen, vaak via snijwonden, omdat het de emotionele pijn verdooft. Een paar bladzijden verder: kleuters slikken steeds meer antidepressiva en antipsychotica… niet zozeer tegen depressies of psychoses, maar tegen agressief of prikkelbaar gedrag. Dit soort alarmerende signalen uit de psychische hulpverlening vliegen ons zo regelmatig om de oren, dat we bijna niet meer zouden opkijken. Alsof dat erbij hoort, bij deze samenleving.

Niet dus. Dit zijn berichten die ons moéten doen nadenken. Over dat er iets schort aan onze relatie tot emoties. Op de een of andere manier heeft en maakt onze samenleving het moeilijk emoties toe te laten. Vooral met ‘lastige’ emoties zoals angst, boosheid of verdriet, weten we weinig blijf. We moeten sterk zijn, dat sociaal aanvaarde profiel tonen. Maar de realiteit haalt ons in, zoals bovenstaande cijfers bewijzen. Hoe zou het zijn om helemaal anders met emoties om te gaan?

Energie in beweging

In emoties zit namelijk enorm veel kracht. Het woord zegt het zelf, ‘e-motions’, ze zijn niets meer of niets minder dan energie in beweging. Het zijn fysieke sensaties die door ons lichaam stromen, als gevoelsvariant van gedachten. Ze dienen als katalysator en willen dat we in beweging komen.

Zoals een batterij een positieve en een negatieve pool nodig heeft om energie te kunnen opwekken, zo hebben wij ook al onze emoties nodig om ons in beweging te zetten. Voel je kwaadheid bijvoorbeeld, is het wellicht tijd om ergens een grens te trekken en voor jezelf op te komen. Dat we doorgaans hebben geleerd die kwaadheid in te slikken, helpt ons nu niet meer vooruit. We moeten dus iets anders doen dan wat we altijd hebben gedaan.

Want om tot vervulling te komen, is een vol leven nodig. Een leven waarin je contact hebt met je volledige zelf. En waarbij je emoties niet langer beschouwt als spoken in het donker, maar ze integendeel in de ogen leert te kijken als nuttige boodschappers die je in beweging brengen. Steeds dichter naar jezelf toe.

Hieronder vind je 7 tips om op een gezonde manier met emoties om te gaan en zo het leven in jou te laten stromen.

1) Laat emoties toe

Het begint heel simpel: laat emoties toe, zowel bij jezelf als bij anderen. Kinderen horen vaak: ‘wees eens een grote jongen/een groot meisje’, waarmee gezegd wordt ‘stel je eens niet zo emotioneel aan’. Maar emoties zijn een fysieke ontlading. Als we ze toelaten, gaan ze doorgaans ook gewoon weer voorbij. Als we ze opkroppen, zetten ze zich vast en komen ze terecht in de categorie ‘emotionele pijn’. Hoe meer emoties we hebben vastgezet, hoe beperkter we ons voelen in de relatie met onszelf en met anderen.

Kan je je eigen emoties toelaten, dan kan je dat ook bij anderen. Want dankzij de spiegelneuronen in onze hersenen voelen we mee met de ander. Wil je je eigen verdriet niet voelen, is het de simpelste weg om de ander snel van zijn tranen af te helpen. Kan je dat er wel laten zijn, voelt die ander zich gezien en erkend door jou.

2) Benoem emoties niet als positief of negatief

‘Positieve’ emoties, in de categorie ‘blijheid’, zijn comfortabel en sociaal wenselijk. De ‘negatieve’, in de categorieën ‘boosheid’, ‘angst’ of ‘verdriet’, voelen oncomfortabeler aan en hebben we vaak leren inslikken. Al was het maar om flink, braaf en dienstbaar zijn, want dat gedrag werd (en wordt vaak nog steeds) beloond. Die opdeling tussen positief en negatief is op zich al deel van het probleem. In wezen zijn er geen goede of slechte emoties. Elke emotie heeft zijn nut en een boodschap voor jou.

3) Leer te luisteren naar hun boodschap

Emoties zijn boodschappers van onze kern, van onze ziel zo je wil. Hoe verder je daar van afdwaalt, hoe meer je ‘oncomfortabele’ emoties zich gaan roeren. Dan kan je twee dingen doen: vluchten in afleiding en verdoving, of toch maar je oor eens te luisteren leggen. Wat voel je en wat komt dat gevoel jou zeggen? Welke actie of beweging heb jij te ondernemen?

4) Leer emoties voelen

Vaak weten we als volwassenen niet meer goed hoe dat moet, voelen. We zijn al blij als we ‘over’ onze emoties kunnen praten, op mentaal niveau. ‘Ik ben kwaad, om die en die reden’. Duik eens in je lijf, met al je zintuigen.
Ga er even voor zitten en sluit je ogen. Voel je die kwaadheid? Waar zit ze in je lichaam? Op een bepaalde plek of overal? Heeft ze een vorm? Voelt ze warm of koud? Heeft ze een kleur? Beweegt ze? Zo ja, in een bepaalde richting? Voelt ze ruw of zacht? Maakt ze lawaai? Als ze kon spreken, wat zou ze zeggen, …?

5) Ga met je trauma’s aan de slag

Soms is de lading emotionele pijn te groot om er op je eentje naar te (durven) kijken. Het pantser is dan te dik om te voelen wat eronder zit. Ook al is het verlangen meestal groot. We hebben allemaal wel een dozijn kleine of grotere trauma’s. Deze met professionele hulp in de ogen durven kijken maakt de weg vrij voor je eigen leven. Een leven in heden en toekomst, met de bagage van het verleden als kracht eerder dan als last.

6) Je bent niet je emoties

Een vrij emotioneel leven is een leven waarin je emotionele hoogtes en laagtes kan ervaren zonder jezelf daarin af te wijzen of te verliezen. Vergelijk het met golven in een oceaan. Deze kunnen heel wild tekeer gaan, maar wat dieper onder het wateroppervlak bevindt zich altijd stil water. Zo is het ook met onze emoties. Ze maken ons leven dynamisch en kleurrijk, maar in wezen is dat ook slechts de oppervlakte en bevindt zich daaronder ook altijd stilte en ruimte. Dat weten en voelen is weten wie je bent. Emoties heb je maar ben je niet.

7) Wees mild voor jezelf

Lang ondergesneeuwde emoties plots naar boven halen is niet altijd een pretje. Ook al wéét je wel hoe en wat je wil, toch kies je desondanks soms gewoon weer voor dat oude patroon. Omdat je het zo goed kent en omdat het je zolang heeft geholpen te overleven. Wees dan mild voor jezelf. Sla jezelf niet voor het hoofd. Je hoeft niet alles, altijd, overal, meteen, hier en nu opgelost te hebben. Leven is onderweg zijn, stap voor stap. Verplicht jezelf ook niet van iets af te leren. Gewoon meer opties bij creëren is voldoende. Zo heb je meer keuze. Voor wanneer je het wel wil.

 

Hilde Van Liefferinge is freelance trainer en coach. Voor Arcturus werkt ze als NLP-trainer en loopbaancoach.
Wil je meer weten over je emoties en hoe ermee om te gaan? Neem een kijkje op onze website bij onze NLP-opleidingen, loopbaanbegeleiding en coaching.

18 december 2017

Kerst staat synoniem voor familiale gezelligheid. Voor velen is het een anker, een moment om elk jaar opnieuw intens naar uit te kijken. Maar niet overal. Want, hoe graag we het soms anders zouden willen, het oude adagium ‘je familie kies je niet’, zorgt voor sommigen onder ons net in deze periode toch voor wat extra druk op de schouders. Er ‘moet’ vanalles georganiseerd worden, cadeautjes gekocht, mensen behaagd,… Want de feesten zijn ‘traditie’ en er leven veel verwachtingen. In deze blog vind je alvast enkele concrete tips voor zelfzorg tijdens spannende familiefeesten, voor wie ze gebruiken kan.

Verwachtingen

We verwachten met z’n allen heel veel van elkaar, dag in dag uit. Veel verwachtingen zijn nuttig, al is het maar om een samenleving te kunnen organiseren. Maar sommige verwachtingspatronen zitten heel diep in ons systeem en raken ons op fundamenteel niveau. Het zijn de verwachtingen over hoe we ons leven ‘moeten’ inrichten, hoe wij ‘moeten’ zijn. Binnen familiale context zijn dat niet zelden de gevoeligste.
Dus voel jij wat verwachtingenstress voor de feestdagen? Misschien kan je iets met deze concrete survivaltips voor feestelijke familiale (on)gevallen.

1. Denk actief en in opties

Stel. Er wordt in jouw richting gekeken om dit jaar het kerstfeest te organiseren. Je hebt geen zin in die hele organisatie, de drukte, het met moeite buiten krijgen van zatte nonkels ver na middernacht.

Tip. Denk in termen van mogelijkheden en opties in plaats van in termen van noodzakelijkheid. ‘Het moet niet, het kan.’ Onderga verwachtingen niet passief, maar neem er een actief aandeel in. Misschien kunnen jullie dit jaar eens op restaurant gaan? Of het feest ’s middags houden, waardoor iedereen tegen de avond al naar huis kan? Of misschien ga je dit jaar niet rond de tafel zitten maar een kerstwandeling maken aan zee? Vergroot je eigen impact op de gang van zaken door het besef dat je altijd opties hebt. Think outside the box.

2. Stop met vergelijken en blijf bij jezelf

Stel. De cadeautjesloterij verplicht jou een cadeautje voor je moeder te kopen. Je hebt zoals gewoonlijk je best gedaan om iets tof en origineel te zoeken dat binnen je – beperkte – budget past. Je – succesvolle – zus komt binnen met een groot duur cadeau voor je moeder, naast datgene voor de persoon die zij had geloot. ‘Je kent mij hè, mama…’ Mama is zichtbaar meer opgetogen met dit cadeau.

Tip. Blijf bij jezelf. Trap niet in de val van de vergelijking en de behaagzucht. Je doet gewoon mee aan de traditie,  maak het ook niet groter. Blijf bij je eigen waarneming en kruip niet in het hoofd van anderen om hun verwachtingen te lezen en in te lossen. Jij geeft wat jij wil, wat klopt voor jou. Vergelijken is vermoeiend. Geniet van jezelf en jouw keuzes. ‘Be yourself, everybody else is taken’, zei Oscar Wilde.

3. Erken wat er is

Stel. Je zit weer aan tafel recht tegenover die nonkel met onmogelijke politieke standpunten. Je wil er zelfs niet naar luisteren en voelt de onvriendelijke woorden in jezelf opborrelen. Het laten vergallen van je feestje is nabij.

Tip. Erken wat er is. Mensen doen wat ze doen. Ze kiezen daarvoor, al dan niet bewust. Als we willen dat ze iets anders doen, zitten we in het gevecht tegen de werkelijkheid. Je wil het ideaal, je wil die ideale ander. Maar dat ligt niet binnen jouw controle. Erken wat er is en verbind daar je conclusies aan. Bij anderen loop je misschien weg, bij familie ligt dat doorgaans gevoeliger en durf je niet zomaar. Zet jezelf in de waarnemersrol. Observeer wat je ziet en hoort, vanuit een soort metapositie, niet vanuit grote emotionele betrokkenheid. Neem het niet persoonlijk. Kijk, hoor, neem waar. Wie weet wordt het wel grappig. Het brengt je sowieso rust.

4. Richt je op het heden

Stel. Met het tempo waarop de glazen wijn worden bijgevuld, neemt ook de grimmigheid van de discussies aan tafel toe. Er wordt al eens een steek onder water uitgedeeld. ‘Ben je daar weer, jij moet altijd oude koeien uit de gracht halen…’

Tip. Adem. Ga buiten wandelen. Voel je voeten op de grond. Aard jezelf telkens weer in het hier en nu. Met je familie heb je doorgaans het grootste gedeelde verleden en voor je het weet maak je het heden telkens weer ondergeschikt aan dat verleden. Het verleden bestaat enkel nog in ons hoofd, we kunnen het niet vastpakken. In die zin is het niet ‘reëel’. Ook al zijn kwetsuren misschien nog heel goed voelbaar, weet dat je deze hebt en niet bent. In het nu is er altijd een andere keuze mogelijk. Geef jezelf daarin tijd, en ook wat je nu nodig hebt.

Dus, of jij nu uitkijkt naar een geweldige jaarlijkse familietraditie, of er een beetje bang voor bent, laat het vooral ook een feestje van zorg voor jezelf zijn. Vergeet daarbij niet te genieten van je eigen gezelschap!

 

Hilde Van Liefferinge werkt als NLP-trainer en loopbaancoach voor Arcturus.

Meer weten over onze opleidingen, coaching en loopbaanbegeleiding? Neem een kijkje op www.arcturus.be

22 augustus 2017

Eet jij al opnieuw omeletten? De zogenaamde ‘eiercrisis’ is morsdood maar had ons toch even in de ban. We leven met een al te obsessief idee dat ‘dat soort dingen ons ziek maken’. Ons lichaam is als een rivier en afval stroomt er meestal doorheen, tenzij het wordt ‘geblokkeerd’ door mentale en emotionele vervuiling. Gelukkig is ons zelfreinigend vermogen groot.

 

Eieren en media

 

Nu er opnieuw terreurnieuws is, weten de media weer waarover gepraat en waarvoor we bang moeten zijn. De jaarlijkse komkommertijd is duidelijk voorbij. In de mate dat die er ooit is geweest dit jaar want we hadden namelijk te maken met een wekenlange ‘eiercrisis’ (en dat in komkommertijd, wie bedenkt het…). Maar deze lijkt een stille dood gestorven. Of zoals epidemioloog Luc Bonneux vorige week nog in De Standaard poneerde, er is niet één ei gevonden dat iemand ook maar een beetje ziek had kunnen maken. Ook de dioxinecrisis van destijds noemt hij nu ‘één van de grootste milieuhoaxen uit de geschiedenis’.

 

Toch hadden de media telkens een vette kluif aan deze ‘gezondheidsbedreigende crisissen’, met het nodige effect. We hebben met z’n allen wellicht toch even wat minder omeletten gebakken. Als we kranten zouden geloven, stond ons leven op het spel.

 

Obsessie voor externe factoren

 

Er kan natuurlijk niet genoeg aandacht zijn voor de kwaliteit van onze voedselketen. Want dat massaproductie en ethiek niet altijd rijmen is al te vaak gebleken. Met zelf bewuste keuzes te maken in wat we wel en niet in ons karretje leggen, komen we al een heel eind.

 

Maar wat bijzonder is, is dat er telkens een grote aandacht gaat naar ‘externe factoren’ voor onze mate van ziekte of gezondheid, tot in het obsessieve toe. Zo las ik deze zomer ook een voorstel in een krant om rokers van festivalweides te bannen… Tja, dan graag ook ineens de uitlaatgassen uit het verkeer, de houtkachels in de winter en de industrie in zijn totaliteit.

 

Geen 1-op-1-relatie

 

Uiteraard heeft onze omgeving een impact op onze gezondheid. Voeding, lucht, straling, lawaai,… het stroomt allemaal dwars door ons organisme heen en gaat ermee in interactie.

 

Maar het is zelden een 1-op-1-relatie tussen oorzaak en gevolg. Als elke roker aan zijn saffies zou sterven of elke dagelijkse sla-eter 100 jaar werd, was het op zijn minst duidelijk. Maar dat is het jammer genoeg niet.

 

Toeval, pech, onrechtvaardigheid,… er is veel dat we niet weten over ziekte en gezondheid. Dat geeft ook de klassieke geneeskunde zelf toe. Over heel veel ‘oorzaken’ tast men in het duister.

 

Symptoombestrijding

 

Vandaar dat de focus ligt op het bestrijden van symptomen. Vaak met succes, zij het niet altijd op de lange termijn.

 

Achter die dominante Westerse kijk op genezing als het wegnemen van symptomen, zowel voor fysieke als psychische klachten, schuilt meestal de visie dat lichaam en geest twee aparte entiteiten zijn. Kom je bij je huisarts met een pijnlijke schouder bijvoorbeeld, krijg je zelden vragen over je algehele geluksgevoel of meer specifiek, je ietwat (te) grote verantwoordelijkheidszin misschien. Een zalfje brengt meestal wat soelaas.

 

Het risico van enkel deze benadering aan te hangen is echter dat we oorzaken steevast buiten onszelf leggen en ons afhankelijk opstellen van een externe oplossing. Ik ben ziek, ik ga naar de dokter en hij/zij kan mij genezen.

 

Holistisch perspectief: het lichaam als rivier

 

Een meer holistische aandacht voor het lichaam, geeft ons daarentegen meer tools in handen voor zelfheling. Hoewel we ook hier niet in 1-op-1-relaties of in absolute termen moeten redeneren, is de kracht van onze geest op ons lichaam niet te onderschatten.

 

In haar lijvige boek ‘Vrouwenlichaam vrouwenwijsheid’ (maar dit geldt in dit geval zeker ook voor mannen) vergelijkt Dr. Christiane Northrup het menselijk lichaam met een stromende rivier. Vuil dat erin terechtkomt, wordt meegevoerd met de stroom. Dus de externe factoren waaraan we onderhevig zijn door onzuivere voeding, verkeer of wat dan ook, zijn uiteraard niet op te zoeken, maar ons lichaam is in staat om heel veel van die afvalstoffen af te voeren. Waardoor we er dus ook meestal niet ziek door worden.

 

Het probleem is echter dat een rivier zelden een gladde stroom is. Stenen, rotsen, ijzer, natuurlijke en minder natuurlijke uitsteeksels maken dat water vaak een hobbelparcours aflegt. Het water stroomt wel voorbij de hindernissen, maar als er plastic of ander vuil meedrijft, bestaat de kans dat dat daaraan blijft kleven. Zo hopen grotere hoeveelheden afval en vuil zich op en geraakt de rivier uiteindelijk vuiler en vuiler.

 

In ons lichaam is het niet anders, zegt Northrup. Als we obstakels hebben, blijft het afval hangen, gaat het rotten en tast het op de duur wel onze fysieke gezondheid aan. En die obstakels zijn van emotionele aard. Onze onopgeloste trauma’s, niet geheelde pijnen, angsten, woede, negatieve overtuigingen over onszelf, … ze zorgen er allemaal voor dat de stroom niet vrij is, dat er ook externe rotzooi kan blijven hangen.

 

Naar binnen kijken

 

Dus hoewel de ruime aandacht voor voeding en andere omgevingsfactoren zeker nodig en terecht is, is het ook minstens even belangrijk om te kijken naar de binnenkant. Zijn er dingen die op je lever of je maag liggen, waarover je je gal spuwt, waar je je buik van vol hebt of het hart van in bent? Gun jezelf de moed om er ten gronde naar te kijken en ze niet weg te duwen. Deze obstakels kan je zelf oplossen, je hebt er dus meer ‘controle’ over dan over vele omgevingsfactoren waar we niet altijd onderuit kunnen.

 

Dit is de weg van de zelfheling. Als we deze weg kiezen, panikeren we niet over een rot ei of over wat rook die tijdens een festival in onze neusgaten kriebelt. Je eigen mentaal-emotionele vervuiling opruimen, hobbel per hobbel uit de rivier halen, werkt bevrijdend. Het geeft je niet alleen een grotere fysieke weerbaarheid, maar geneest je hele wezen. Dit ‘vissen’ is een levenslang proces. Soms haal je keien boven, soms rotsblokken. Het is een weg die moed en doorzetting vergt. Maar hij legt je geen windeieren: je krijgt er een leven voor dat letterlijk door je heen stroomt. En of je dat voelt!

 

 

Hilde Van Liefferinge is NLP-trainer en loopbaancoach voor Arcturus

 

Wil je graag meer weten over onze opleidingen en coaching? Neem een kijkje op www.arcturus.be

7 juli 2017

Het is weer die tijd van het jaar. We ‘trekken er even tussenuit’, ‘laden de batterijen op’, ruilen de routine in voor wat rust en ontspanning. Heerlijk is het. Maar hoe zou het zijn om dat vakantiegevoel structureel in je dagelijkse leven in te bouwen? Wat is daarvoor nodig?

 

Vakantie, eindelijk! Of bijna, laten we alvast aftellen. Zo hoorde ik een radiopresentator enthousiast bezig over een ‘aftel-app’. Die geeft je precies aan hoeveel dagen en uren nog tot je op reis kan vertrekken. Nee, die ga ik niet installeren. Maar een lijstje maken, waarom niet? Ik ga op reis en ik neem mee… een tas vol spullen, tandpasta, zonnecrème, een boek of twee. En een vol hoofd, dat ik daar, onder de palmbomen, wel leeg zal kunnen maken. Hoop ik.

 

Want dat is wat vakantie moet opleveren, toch? Rust, ruimte, adem. Vrijheid. Zelf kunnen kiezen. Niet op tijd moeten zijn, geen deadlines, geen verwachtingen in te lossen. Slapen zo lang ik wil, zoonlief tot de middag in pyjama laten spelen, of de hele dag, eten als we honger hebben, boodschappen doen tijdens ‘daluren’,… Wat een vrijheid! En dan op reis vertrekken. Genieten van elke minuut en de dagen wat langer laten duren. Knopje omdraaien. Die files naar en op de luchthaven, lawaaierige hotel- of campingburen, drukkende hitte, dat nemen we erbij.

 

Hoofd leegmaken

 

Of dat proberen we toch. Want dat hoofd leegmaken gaat precies toch niet vanzelf. Als ik niet oplet, wordt die vakantie gewoon een verderzetting van de dagelijkse drukte in een iets exotischere context. Net als in het moment aanwezig zijn, nog zoiets. Voor ik het besef tel ik op vakantie de dagen af tot we terug naar huis vertrekken. Niet als iets om naar uit te kijken, maar eerder vanuit ‘help, het is zo weer voorbij’. Niet denken aan maandagochtend over 14 dagen…

 

Vakantie laat ons even dromen van ‘het niet moeten’, van ‘het vrije leven’. Het is een lang verlengd weekend, een voorsmaakje van ons pensioen. Help! Moeten we echt nog zo lang wachten? Dan toch maar even lottokruisjes invullen. Hoewel, onderzoek toont aan dat lottowinnaars doorgaans toch ook niet de gelukkigste mensen op aarde zijn. Dus echt vakantie nemen, je echt ‘vrij van moeten’ voelen, vergt blijkbaar toch nog iets anders.

 

Aanwezig zijn in jezelf

 

Wat is daar dan voor nodig? Je zou het kunnen noemen ‘aanwezig zijn in jezelf’. Die rust, ruimte en vrijheid waar vakantie voor staat structureel organiseren in jezelf. Zoals in altijd, overal?

 

Zo ongeveer, maar hoe dan? Neem even de tijd om te luisteren naar jezelf, je innerlijke dialoog. Hoeveel ‘moetens’ hoor je op een dag, op een uur, elke minuut misschien? Wat moet jij allemaal? Van wie? Voor wie of voor wat, waartoe? Kies je daar wel voor? Geloof je dat echt? Wil je dat allemaal wel? Wat zijn andere opties en hoe creëer je die? Want die zijn er, ook al zie je ze misschien op die moment niet helder.

 

Geen spijt

 

Leren minder te moeten is een cadeau aan jezelf. Je eigen overtuigingen in vraag stellen. Wat geloof jij allemaal dat je moet of zou moeten doen? Is dat wel zo? Maakt het je gelukkig? Voel je je vrij in je eigen leven?

 

Een verpleegster in palliatieve zorg schreef onlangs een boek over datgene waar mensen het meeste spijt van hebben op het einde van hun leven. Met stip op 1 staat: ‘ik had meer naar mezelf moeten luisteren en minder naar anderen’. Het laatste moeten, in de onvoltooid verleden tijd. Spijt dat net te laat komt.

 

Dus hoe geweldig op reis gaan ook is, gun het jezelf de kunst te begrijpen om dagelijks met vakantie te zijn. Door het leven te durven leiden dat bij jou past en waar je zelf voor kiest. Met alle ups en downs die daarbij horen, maar het is dan wel jouw leven en niet dat van iemand anders. Geen spijt.

 

Zo wordt vakantie nemen geen ontsnapping uit een sleur, maar een nog grotere verrijking van je sowieso al rijke en vervullende leven. En dat maakt dan alvast één app op je telefoon overbodig. :-)

 

Prettige vakantie!

 

 

Hilde Van Liefferinge werkt als NLP-trainer en loopbaancoach voor Arcturus Instituut voor NLP, Communicatie en Bewustzijnsontplooiing.

Interesse in onze opleidingen of coaching? Neem een kijkje op onze website www.arcturus.be.

21 maart 2017

Als relatief nieuwbakken NLP-trainer neig ik wel eens enthousiast te zijn over het instrument dat ik train, NLP. Dat enthousiasme wordt echter niet altijd gedeeld. “Programmeren zeg je??” Waarna subtiel 2 stapjes achteruit worden gezet. Terecht, lijkt me. Als het beeld dat opduikt dat is van de onzichtbare toverstaf waarmee ‘de NLP’er’ naar believen de hem omringende breinen in een andere plooi trekt, dan kan je je inderdaad beter zo snel als mogelijk uit de voeten maken.

 

De structuur van succes

Dat is het natuurlijk niet, maar die reputatie komt wel ergens vandaan. Oorspronkelijk ontstaan als therapeutische succesformule in de jaren 1970, werd NLP al snel uitgebreid tot een methode om ‘de structuur van succes’ in elk menselijk functioneren te ontdekken, ongeacht de context. Toen NLP in de jaren 1980 in het bedrijfsleven werd binnengehaald, werd persoonlijke groei dan ook al te vaak meer in dollartekens dan in termen van ‘innerlijke vrijheid’ geformuleerd. Met de nochtans cruciale NLP-begrippen ‘intentie’ en ‘ecologie’ (zorg voor je omgeving in de ruimste zin) werd het jammer genoeg niet altijd te nauw genomen.

Intussen behoren die uitwassen gelukkig grotendeels tot het verleden en wordt succes vandaag in bredere dan enkel materiële termen geformuleerd. Want NLP is inderdaad een manier om een succesvol leven te leren leiden. Bij Arcturus definiëren wij dat als een leven waarvan jijzelf het gevoel hebt dat het betekenis heeft, omdat het uitdrukt wie jij in wezen bent.

Weten wie je bent, bam, het is eruit! Hoe doe je dat in godsnaam? Door te leren loslaten wat niet van jou is en te leren weten welke keuzes je vanuit jezelf wil maken om jouw eigen leven te leiden. Dat klinkt te simpel in theorie en te moeilijk in de praktijk…

 

Programmaties

Daar komt NLP dan zeer handig van pas. NLP staat voor Neuro-Linguïstisch Programmeren. Via taal geven we betekenis aan onze ervaringen en zo programmeren we onszelf in ons brein via neurologische verbindingen. Hoe we tegen onszelf praten, creëert onze werkelijkheid. Het verhaal dat we geloven en herhalen vormt een patroon in onze gedachten, emotionele reacties en gedrag. Opvoeden, in de zin van bijvoorbeeld belonen en bestraffen, is niets anders dan automatische patronen creëren. Die ‘externe’ stem (van ouders, leraars,…) gaan we dan internaliseren en later geloven we dat het onze eigen stem is. Vaak kwekt ze er dag in dag uit op los: “dat is goed, dat is fout, je moet X zus, je mag Y niet zo…” Een innerlijke criticus noemen we dat dan. Een norm waarmee we onszelf en anderen permanent beoordelen en veroordelen, maar die voor het ruime merendeel afkomstig is uit onze omgeving, via programmaties.

Programmaties zijn nochtans niet per definitie slecht, integendeel. Ze zorgen ervoor dat we kunnen ontwikkelen en niet elke dag alles opnieuw moeten aanleren. Ze zorgen ervoor dat we stoppen bij een rood licht en niet moeten nadenken over hoe we die auto daarna weer verder laten rijden.

Dus vele programmaties zijn zeer nuttig en geven vrijheid. Het schoentje knelt echter bij de programmaties die ooit vanuit overlevingsperspectief wel nuttig waren, maar die je vandaag keer op keer met je hoofd tegen de muur doen knallen. Die programmaties die je met handen en voeten vastketenen als het erop aankomt jezelf te willen zijn: zelfdestructief of zelfondermijnend gedrag, een laag zelfbeeld, perfectionisme, noem maar op.

 

Hoofd en hart

Het komt er dus op aan je eigen norm te vinden, onder je programmaties. NLP is daartoe een zeer nuttig instrument. Het leert je dat je altijd keuze hebt en hoe je die keuze kan concretiseren. Je kan het zien als graafwerken, op zoek naar wat er te vinden is onder datgene wat je beperkt om vrij te zijn. En hier is het juiste kader en voldoende diepgang belangrijk. Het gevaar is namelijk dat het graven stopt in het brein, dat we met andere woorden voor het ene niet nuttige programma een ander gaan ‘bedenken’. Dit garandeert echter weinig kans op duurzaamheid. Op zichzelf aangewezen is onze geest immers maar een onzeker diertje. Twijfel is his middle name.

Dus het is van het grootste belang dat we dieper gaan graven dan onze gedachten, dat we erkenning geven aan de emoties die we onderweg tegenkomen, maar dat we doorgraven tot bij het niveau van de stilte. Daar waar rust en ruimte is. Daar waar geen twijfel is, maar ‘weten’. Dat is de plek van je Hart. Dat is de plek van waaruit het juiste nieuwe ‘programma’ kan ontstaan, dat uitdrukt wie jij bent. In het volle besef dat wie je in wezen bent, los staat van welk programma dan ook.

Dit is hoe wij bij Arcturus al ruim 35 jaar NLP in de wereld zetten. Hoofd en hart kunnen er mekaar ontmoeten en een pact sluiten in wederzijds vertrouwen. Zo stop je cycli van pijn, zo vind je werk dat bij je past, zo heb je plezier in je eigen leven. Zo schrijf je jouw eigen duurzame succesverhaal, vanuit jouw eigen norm. NLP op zijn best, dik ok. ☺

 

Hilde Van Liefferinge is NLP-trainer en loopbaancoach bij Arcturus.

22 februari 2017

Is het angst? Opwinding? Misschien is het wel veranderingsspanning?

 

Iets minder dan een jaar geleden, besloot ik dat het tijd was voor iets nieuws en liet ik mijn toenmalige baas weten dat ik het bedrijf wou verlaten, zonder een andere job in het vooruitzicht. De maanden die volgden werd ik geïnspireerd door verschillende mensen die een langere reis alleen hadden gemaakt of zouden gaan maken. En het verlangen groeide. Maar tegelijk ook de angst… Want hoewel ik het heel erg graag wilde en vaak overvallen werd door een gelukzalig gevoel en elke vezel in mijn lichaam zzei dat het de juiste beslissingen voor me waren, toch was er vaak die angst.

Gelukkig had ik net twee jaar NLP-opleiding (Neuro-Linguïstisch Programmeren) bij Arcturus achter de rug. Daar leerde ik, naast de vele tools voor persoonlijke ontwikkeling, een prachtig woord: ‘veranderingsspanning’. Je kan angst voelen, maar het is niet echt angst. Het is de spanning die je voelt voor grote (of minder grote) veranderingen. Je wilt de verandering heel graag, maar voelt je ook wel onwennig of zelfs angstig. Denk maar aan een verhuis, je huwelijk, een nieuwe studie aanvatten, een carrièreswitch maken, een grote reis aanvatten, iets voor de eerste keer doen,… Het is opwinding, gepaard met het vooruitzicht op het onbekende. Het is uit je comfortzone komen. En die veranderingsspanning, die kan echt wel hardnekkig vermomd zijn als angst. Het is de kunst om het verschil te voelen tussen angst en veranderingsspanning. Of nog beter gezegd, veranderingsopwinding.

 

Openheid en vertrouwen

De laatste jaren ging ik aan de slag met een aantal persoonlijke ontwikkelpunten, namelijk ‘openheid’ en ‘vertrouwen’, voor mij essentiële ingrediënten om met veranderingen te kunnen en durven omgaan, door de angst heen te kijken en veel veranderingsopwinding te voelen. Essentieel ook om wendbaarder te worden. Ik ben zo dankbaar dat de intensieve NLP-cursus me hierbij ondersteunde. Ik leerde veel over mezelf, ging bewuster in het leven staan, doorzag mijn eigen patronen en leerde omgaan met hardnekkige overtuigingen.

 

Erkennen

Ondertussen ben ik midden februari aan die langere soloreis naar Azië begonnen en schrijf ik deze blog vanuit Kathmandu (Nepal)… Toegegeven, toch wel een hele uitdaging met veel en intense veranderingsopwinding. Ik kwam hier alleen aan en dacht dat ik het niet zou redden in de chaos en ‘overload’ aan indrukken en informatie. Maar ik erkende mijn gevoel door aan mezelf te zeggen dat ik ook een hele week in het hotel mocht blijven als ik dat wou. De dag erna liep ik door de drukke en stoffige straten van Kathmandu en bezocht fascinerende plaatsen. Na het erkennen van de veranderingsspanning en mijn eigen angsten, besefte ik dat we toch wel weerbaarder zijn dan we vaak denken. Ondergaan, op je laten afkomen, jezelf erkennen, ‘go with the flow’, in je eigen kracht blijven staan,… en dan komt het wel goed met die veranderingsopwinding. Ik ben enorm blij dat ik deze stap in het onbekende gezet heb en ik kijk in vertrouwen en openheid uit naar wat nog gaat komen.

Wanneer voelde jij voor het laatst veranderingsspanning of veranderingsopwinding? En hoe ging je ermee om?

 

Nele Belmans

Wanneer Nele niet op reis is, werkt ze als freelance coach en HR consultant, meer informatie op www.nelrodis.be. Ze werkt als loopbaancoach voor Arcturus, meer te lezen op www.arcturus.be. Haar indrukken tijdens haar reis, kan je lezen op www.nelebelmans.com.