Summer is here: tijd om te vertragen en te genieten!

Summer is here!

De dagen zijn lang, de winter blues ligt ver achter ons en we zijn opnieuw klaar om met volle teugen te genieten van zon, zee en elkaar. Maar dit vooruitzicht komt met een klein addendum: als we nog weten hoe.

‘Druk, druk, druk’

Genieten en zo een plekje van rust vinden in onszelf vraagt iets belangrijks van ons: het loslaten van ‘het druk hebben’ als levensstijl. Als statussymbool zelfs.

‘Hoe gaat het?’

‘Oh je weet wel, druk druk druk!’ 

Het is een mantra geworden dat we dagelijks herhalen, tegen anderen en – nog belangrijker – tegen onszelf. Vaak wordt het vergezeld van wat gezucht en gepuf, maar tegelijk ook een lichte fiere gloed. ‘Kijk eens hoe ik mijn leven op orde heb,’ lijken we te zeggen. ‘Er kan letterlijk niets meer bij.’ Een volle kalender en vermoeidheid hebben zich niet alleen ingenesteld in onze westerse cultuur, we hebben ze langzaam maar zeker verheven tot statussymbolen.

Denk maar aan het bruisende New York. Deze hectische wereldstad staat met stip op één als de locatie waar de meeste films zich afspelen. Iemand die nog nooit in New York geweest is kan zich een beeld voor ogen halen van het flitsende Times Square met zijn gigantische reclameborden en krioelende mensenmassa. Onze keuze als culturele hoofdstad voor het grote scherm: ‘the city that never sleeps’.

Een dappere siësta 

Vertragen en genieten – het vergt moed. Ga maar eens na: hoe goed kan jij een hele dag niksen, een namiddagsiësta van twee uurtjes inlassen, én er ’s avonds of ’s anderendaags oprecht trots voor uitkomen aan een partner, collega’s, vrienden? Voor we werkelijk kunnen gaan genieten, kunnen we best ons productiviteitsmolentje een halt toeroepen. Dat stemmetje in ons hoofd dat kwebbelt: ‘Je kunt maar beter presteren om iets waard te zijn!’ Slagen we er niet in wat tegenwicht te verlenen aan dit deel van onszelf, riskeert onze verwezenlijkingsdrang zelfs tussen de palmbomen de kop op te steken. Door een te strakke vakantieplanning bijvoorbeeld, type ‘we gaan niets aan het toeval overlaten zodat we toch zéker alles gezien hebben wat er te zien valt, alles gedaan hebben wat er te doen valt, én die Instagram-waardige foto te pakken krijgen.’

Pluk de dag

Waar we op die manier aan voorbijgaan is nochtans iets heel mooi. Als we bewust ruimte kunnen maken voor een tragere, gemoedelijkere versie van onszelf, is er veel mogelijk. De ruimte die we creëren gaat zich automatisch vertalen in ons gedrag. Je rondreis door Amerika, India of Colombia mag best wat organisatie gekost hebben, eenmaal daar kun je wel de Grand Canyon, de Taj Mahal of de grootste zoutvlaktes ter wereld zien voor wat ze zijn. Geen bezienswaardigheden om te schrappen op een lijstje, maar wereldwonderen wiens schoonheid je stil maakt binnenin.

Of je nu je valies pakt of niet, genieten kun je wanneer je het ‘moeten’ loslaat. Misschien heb je wel twee weken compleet vrij spel. En misschien spendeer je die volledig in de hangmat met een boek. Maar misschien ben je de hangmat na drie dagen al beu, en zit je de week erop vrolijk te peddelen in een kajak op een rivier ergens in Zuid-Frankrijk. Want ook dat is wat vertragen en genieten met je doet: een spontaniteit borrelt op die je misschien in jaren niet meer gevoeld hebt. Het is die ruimte en die toestemming die je jezelf geeft die genot mogelijk maken. 

Want wat is genot buiten overgave? Overgave aan het moment, aan creativiteit, aan speelsheid. En aan nog veel meer van die fijne menselijke gaven die vanzelf in ons opwellen wanneer we ze toelaten.

Vandaar jouw nieuwe essentiële zomervraag: ben ik moedig genoeg voor een siësta?

Tips spiritualiteit

Aan de slag met spiritualiteit

De introductie van een dosis spiritualiteit kan een heleboel positieve dingen teweegbrengen in een mensenleven. Als we erin slagen ons open te stellen voor het spirituele in plaats van het al te snel aan de kant te schuiven als ‘zweverig’, is het een van de boeiendste, meest lonende paden die we zullen bewandelen. Eentje met als rechtstreekse bestemming het hart.

2 zinvolle manieren om naar spiritualiteit te kijken:

  • Als een expressie van ons hart, wat ons allemaal onlosmakelijk met elkaar verbindt
  • Als een opwindende reis terug naar de kern van onszelf, die ons vraagt om onze authenticiteit te herontdekken en te omarmen

Ik wens de tips over spiritualiteit te ontvangen

Tips Spiritualiteit
Ik wil ook graag andere tips ontvangen *
reCAPTCHA

Chartres

Een transformerende reis van zelfexploratie en verinnerlijking

Flink zijn en ontflinken – een weg tussen moeten en willen

4 juni 2018

‘Flink zijn…’ Het is een aanpassingsmantra dat we met z’n allen goed kennen. Omdat we het als kind vaak hebben gehoord, nu tegen onze eigen kinderen zeggen, of… omdat we het, soms dag in dag uit, ook nog tegen onszelf zeggen. ‘Flink zijn, doe zoals het hoort.’ Altijd maar opnieuw, tot dat moment waarop je beseft dat het je grootste obstakel is, in het neerzetten van je dromen bijvoorbeeld. Herken jij deze kleine aanpassingsmaniak in jezelf? Dan heb je misschien wel zin om te ‘ontflinken’?

Chocopot

Een buurjongen komt spelen bij mijn zoon. Terwijl hij opgewonden zijn schoenen uittrekt, roept zijn mama hem van aan de deur nog na: ‘flink zijn hè kerel, goed luisteren naar Hilde.’ Ik moet er wat verlegen bij glimlachen, terwijl het beeld van die lepel in de chocopot aan de ontbijttafel in mijn hoofd voorbij wandelt. Dat vond ik niet echt flink van mezelf. Maar ach… ‘Komt goed!’, verzeker ik haar en ik laat het gejoel van de jongens voor een paar uur zijn gang gaan.

Toch blijft dat woordje ‘flink’ in mijn hoofd hangen. Het klinkt zo vertrouwd, zo logisch ook. Het hoort toch bij opvoeden? Hoe kan je anders ooit die noodzakelijke broccoli, tandartsspuiten of fysicalessen achter de kiezen krijgen? Zeker, soms heb je weinig keus. Flink zijn of de gevolgen dragen. Chocopot of broek dichtkrijgen. Maar soms kan je gewoon té flink zijn. En dan moet je vroeg of laat gaan ontflinken. Alleen al om jezelf te leren kennen.

‘Ik wil niet meer flink zijn’

Lies, een cliënte in coaching, is 42 , streng en competitiegericht opgevoed, werd enkel gewaardeerd als ze flink haar best deed en ook resultaten behaalde. Dat lukte goed en heeft haar best wat opgeleverd, succesvolle studies en werk op hoog niveau. Toch voelt Lies zich niet gelukkig. Ze lacht of huilt weinig, slaapt slecht. Gunt zichzelf niets, geen ijsje in de zetel. ‘IJsjes moet je aan tafel eten.’

Op een bepaald moment woont ze de begrafenis bij van een jonge moeder, net als zijzelf. Daar gebeurt iets bijzonders. Tranen stromen over haar wangen, zonder ophouden, voor het eerst in haar leven. ‘Om al wat daar werd voorgelezen. Het was zo mooi, zo persoonlijk.’ Maar vooral… die onverbiddelijke spiegel. ‘Plots was daar dat besef dat, wanneer ik zou sterven, men de teksten uit een boekje zou moeten plukken. Omdat niemand mij écht kent. Ikzelf ook niet.’

Even intens als het verdriet, was voor haar het moment van wakker worden. Het keerpunt. ‘Waar verlang je naar?’ vroeg ik haar. ‘Ik wil me vrij voelen, emoties durven tonen, zeggen wat ik echt denk en voel.’ ‘Wat wil je niet meer?’ ‘Ik wil niet meer flink zijn’.

Streng voor jezelf

Hoe goedbedoeld al dat ‘flink zijn’ meestal is, het zadelt je vaak op met een strengheid naar jezelf die je een leven lang achtervolgt. Een norm die buiten jezelf ligt. Zelfs wanneer je kinder- en schooltijd nog slechts een lang vervlogen herinnering zijn, blijf je je best doen om je aan te passen, om dat geïdealiseerde beeld van jezelf waar je vroeger voor werd beloond te blijven achternahollen. De droom die anderen voor jou hadden. Die strenge stem komt niet meer per se van buiten jou, maar is nu deel van je innerlijke dialoog. Je hebt ze geïnternaliseerd. In gezonde proporties werkt deze motiverend en stimulerend. Bij ‘system overload’ leidt deze vooral tot een emotioneel verlammend perfectionisme en een laag zelfbeeld. Want wanneer ben je flink genoeg? Goed genoeg?

Ontflinken

‘Ontflinken’ is de kern van persoonlijke ontwikkeling. Het is het leren luisteren naar je eigen stem. Stap per stap dat fluisterende stemmetje in jou distilleren tussen het geroep van de vele aangeleerde stemmen. Stemmen die, ooit met de beste intenties, je nu tegenhouden om te doen wat je echt wil, die je beladen met schuldgevoel als je er niet naar luistert, je vasthouden in verroeste denk- en reactiepatronen. Stemmen die je klein houden. Ontflinken is een gerichte aandacht hebben voor je eigen behoeftes en verlangens en zo jouw innerlijke stem, je innerlijk kompas steeds sterker en duidelijker laten worden. En het vertrouwen krijgen daarnaar te handelen.

Jong geleerd…

Moet je wachten tot je groot bent? Liever niet. Opvoeden is een socialisatieproces, we maken deel uit van verschillende groepen: familie, klas, samenleving,… . Daar hoort een beetje flink zijn bij, je krijgt je plek in de groep. Als kind ligt je referentiekader grotendeels extern. Je kijkt, hoort en leert van anderen. Toch hebben kinderen ook een heel sterk innerlijk kompas. Ze weten vaak beter dan volwassenen wat klopt en wat niet. Hen daar op jonge leeftijd al vertrouwen in geven als richtingaanwijzer, bespaart hen later heel wat ‘ontflinkingstijd’.

Het geeft hen het gevoel dat ze niet alleen deel zijn van een groep, maar ook hun plek als individu mogen opeisen. Dat hun verlangens, behoeften en gevoelens ernstig worden genomen. Dat ze er mogen zijn met alles wat ze in zich hebben, ook als dat afwijkt van normen van de groep.

Dat leven geven is, maar ook nemen. Moeten, maar ook willen. Dan is dat flink zijn niet zozeer gedreven door wilskracht, maar door zelfverantwoordelijkheid. Een onschatbaar cadeau voor je kind, maar ook voor elke groep waar het deel van uitmaakt, niet het minst voor de samenleving.

Chocopot bis

Oh ja, of hij flink geweest was, wou de buurvrouw weten toen ze haar zoon terug kwam ophalen. Dat ze zich vooral goed hadden geamuseerd, zei ik. ‘Daaaaag!’ En hij stormde naar buiten, de choco nog in zijn mondhoeken.

 

Hilde Van Liefferinge werkt freelance als NLP-trainer en loopbaancoach voor Arcturus.

Wil jij ook graag meer ontflinken? Check onze website www.arcturus.be voor opleidingen, coaching en loopbaanbegeleiding.

De vragen van Proust: Eric Schneider

 

Ze reiken je handige technieken aan in een opleiding, verbazen je met hun kennis van menselijke interactie, en motiveren je in je ontwikkeling en groei. Maar hoe goed ken je de trainers en coaches van Arcturus echt? Aan de hand van een selectie vragen uit de vragenlijst van Proust graven we dieper in hun ziel. Proust beantwoordde deze directe vragen ooit in een vriendenboekje, en geloofde dat ze de kracht hadden de ware natuur van een persoon te onthullen. Dat belooft!

Vandaag aan de beurt: Eric Schneider, bezieler en oprichter van Arcturus.

 

1. Wat is je huidige gemoedstoestand? 

‘Ten aanzien van het leven in het algemeen, een gevoel van optimisme dat we effectief zeer snel in een veranderde wereld gaan terechtkomen die op een hoger niveau van perceptie functioneert. Die een demonstratie zal geven van liefde, schoonheid en vrijheid waar we ons nu nog nauwelijks een beeld van kunnen vormen. Normaal gesproken gaan zelfs wij die nog meemaken. Niet in de volle afwerking natuurlijk, maar wel in het feit dat zich dat effectief begint te manifesteren. Dat is de reden waarom ik doe wat ik doe.’

 

2. Wat is de kwaliteit die je het meest bewondert in een persoon?

‘Als het over één kwaliteit gaat: openheid. Alles kunnen toelaten, zonder in de reactie te gaan.’

 

3. Welke kwaliteit apprecieer je het meest in je vrienden? 

‘Diezelfde openheid.’

 

4. Wat is je grootste angst?

‘Dat de onderdrukking in deze wereld, om het zo uit te drukken, nog langer zou standhouden dan ik gedacht had. En dat dus de liefde en de vrijheid toch nog langer de duimen moeten leggen.’

 

5. Welk talent zou je graag hebben?

‘Dat wat ik heb. Ik heb niet het gevoel van een ander talent te willen. Ik heb zeker mijn handen al vol met datgene dat ik heb.’

(Als je dat moet benoemen, wat is dat dan?)

‘Heel gemakkelijk verbanden en synthesen zien in het kader van ontwikkeling en bewustzijn.’

 

6. Wie zijn je favoriete schrijvers?

‘Op het vlak van literatuur is de eerste Dostojevski. Omwille van de psychologische inzichten en diepte. Op zijn niveau en in de tijd waarin hij leefde, stelde hij al dezelfde problematiek aan de kaak: vrijheid tegenover controle, enzovoorts. De boeken van Alexandre Dumas, van ‘De drie musketiers’. Een paar science fiction schrijvers, zoals Herbert met ‘Dune’ en Tolkien met ‘The Lord of the Rings’. Omwille van de verbeelding, de symboliek, en het inzicht dat daarachter schuilt over hoe de wereld in elkaar zit. Heel dat verhaal van ‘The Lord of the Rings’ is bijvoorbeeld een metafoor voor wat er nu bezig is. Het Gezelschap van de Ring en de hobbits die de ring in de vulkaan van Sauron gaan werpen is metafoor voor de positieve kant – het licht – die de duisternis overwint door een queeste – de spirituele ontwikkeling.’

‘Op het vlak van ontwikkeling, filosofie, enzovoorts is er Ken Wilber. [Carlos] Castaneda met ‘The Teachings of Don Juan’. Op puur spiritueel vlak is er Yogananda. De christelijke mystieken, zoals Eckhart. Zowat alle grote spirituele teksten, zowel uit het Westen als het Oosten. Dan gaat het niet zozeer meer om schrijvers maar wel om thema’s. Heel de school van het boeddhisme bijvoorbeeld, en hindoeïstische teksten als de [Bhagavad] Gita en de Mahabharata.’

 

7. Wie zijn je helden in het echte leven?

‘Alle mensen die op hun niveau en in het kader van hun mogelijkheden tegen alles in blijven werken aan de ontwikkeling van hun vrijheid en liefde. Wat hun ook in de weg gelegd wordt. Mensen die financieel misschien nauwelijks van hout pijlen weten te maken, maar die naar een lezing komen en daar erg veel mee doen, in wezen soms verder geraken dan sommigen in een hele opleiding. Daar zeg ik chapeau tegen. Tegen mensen die de middelen die ze hebben, maximaal exploiteren. En resultaten in bewustzijn neerzetten. Zij die demonstreren vrij te zijn, vrij te laten, liefdevol aanwezig te zijn.’

 

8. Wat is je motto?

‘Ik heb niet speciaal een motto, maar het leukste motto vind ik ‘één voor allen, allen voor één’. Als ze op de wereld dat zouden begrijpen, en iedereen dat zou zeggen, leven we in het aards paradijs.’

 

9. Wat is je meest markante eigenschap?

‘Het is moeilijk om dat zelf te zeggen omdat anderen natuurlijk daar het effect van ervaren. Als ik dat zelf zou kunnen zeggen, denk ik empathie. Ja.’

 

10. Wat vind je de meest overschatte deugd?

‘Ik denk dat de meeste deugden eigenlijk fameus onderschat zijn. En best wat meer aan bod mochten komen. Behalve wat ze noemen ‘deugdelijkheid’.’

‘Als je de klassieke deugden op een goede manier demonstreert, leiden die tot groei en tot authenticiteit. Deugdelijkheid leidt tot beperking. Dan is het eigenlijk een ander woord voor conformiteit, voor ‘doe maar zoals een ander’.’

 

11. Hoe zou je graag willen sterven?

‘Zo bewust mogelijk. In ‘full awareness’. Vandaar zeg ik altijd: je moet de dood zo lang mogelijk uitstellen. Om met een zo hoog mogelijk bewustzijn te kunnen sterven. En dan is het eigenlijk geen sterven meer.’

 

Eric Schneider is de bezieler en oprichter van Arcturus. Als trainer, coach en consultant inspireert hij al decennialang mensen in het creëren van vervulling en betekenis in hun leven.

Benieuwd naar meer? Neem een kijkje op www.arcturus.be.