Eieren en windeieren. Hoe voeding niet het enige is dat ons gezond moet houden.
22 augustus 2017
Eet jij al opnieuw omeletten? De zogenaamde ‘eiercrisis’ is morsdood maar had ons toch even in de ban. We leven met een al te obsessief idee dat ‘dat soort dingen ons ziek maken’. Ons lichaam is als een rivier en afval stroomt er meestal doorheen, tenzij het wordt ‘geblokkeerd’ door mentale en emotionele vervuiling. Gelukkig is ons zelfreinigend vermogen groot.
Eieren en media
Nu er opnieuw terreurnieuws is, weten de media weer waarover gepraat en waarvoor we bang moeten zijn. De jaarlijkse komkommertijd is duidelijk voorbij. In de mate dat die er ooit is geweest dit jaar want we hadden namelijk te maken met een wekenlange ‘eiercrisis’ (en dat in komkommertijd, wie bedenkt het…). Maar deze lijkt een stille dood gestorven. Of zoals epidemioloog Luc Bonneux vorige week nog in De Standaard poneerde, er is niet één ei gevonden dat iemand ook maar een beetje ziek had kunnen maken. Ook de dioxinecrisis van destijds noemt hij nu ‘één van de grootste milieuhoaxen uit de geschiedenis’.
Toch hadden de media telkens een vette kluif aan deze ‘gezondheidsbedreigende crisissen’, met het nodige effect. We hebben met z’n allen wellicht toch even wat minder omeletten gebakken. Als we kranten zouden geloven, stond ons leven op het spel.
Obsessie voor externe factoren
Er kan natuurlijk niet genoeg aandacht zijn voor de kwaliteit van onze voedselketen. Want dat massaproductie en ethiek niet altijd rijmen is al te vaak gebleken. Met zelf bewuste keuzes te maken in wat we wel en niet in ons karretje leggen, komen we al een heel eind.
Maar wat bijzonder is, is dat er telkens een grote aandacht gaat naar ‘externe factoren’ voor onze mate van ziekte of gezondheid, tot in het obsessieve toe. Zo las ik deze zomer ook een voorstel in een krant om rokers van festivalweides te bannen… Tja, dan graag ook ineens de uitlaatgassen uit het verkeer, de houtkachels in de winter en de industrie in zijn totaliteit.
Geen 1-op-1-relatie
Uiteraard heeft onze omgeving een impact op onze gezondheid. Voeding, lucht, straling, lawaai,… het stroomt allemaal dwars door ons organisme heen en gaat ermee in interactie.
Maar het is zelden een 1-op-1-relatie tussen oorzaak en gevolg. Als elke roker aan zijn saffies zou sterven of elke dagelijkse sla-eter 100 jaar werd, was het op zijn minst duidelijk. Maar dat is het jammer genoeg niet.
Toeval, pech, onrechtvaardigheid,… er is veel dat we niet weten over ziekte en gezondheid. Dat geeft ook de klassieke geneeskunde zelf toe. Over heel veel ‘oorzaken’ tast men in het duister.
Symptoombestrijding
Vandaar dat de focus ligt op het bestrijden van symptomen. Vaak met succes, zij het niet altijd op de lange termijn.
Achter die dominante Westerse kijk op genezing als het wegnemen van symptomen, zowel voor fysieke als psychische klachten, schuilt meestal de visie dat lichaam en geest twee aparte entiteiten zijn. Kom je bij je huisarts met een pijnlijke schouder bijvoorbeeld, krijg je zelden vragen over je algehele geluksgevoel of meer specifiek, je ietwat (te) grote verantwoordelijkheidszin misschien. Een zalfje brengt meestal wat soelaas.
Het risico van enkel deze benadering aan te hangen is echter dat we oorzaken steevast buiten onszelf leggen en ons afhankelijk opstellen van een externe oplossing. Ik ben ziek, ik ga naar de dokter en hij/zij kan mij genezen.
Holistisch perspectief: het lichaam als rivier
Een meer holistische aandacht voor het lichaam, geeft ons daarentegen meer tools in handen voor zelfheling. Hoewel we ook hier niet in 1-op-1-relaties of in absolute termen moeten redeneren, is de kracht van onze geest op ons lichaam niet te onderschatten.
In haar lijvige boek ‘Vrouwenlichaam vrouwenwijsheid’ (maar dit geldt in dit geval zeker ook voor mannen) vergelijkt Dr. Christiane Northrup het menselijk lichaam met een stromende rivier. Vuil dat erin terechtkomt, wordt meegevoerd met de stroom. Dus de externe factoren waaraan we onderhevig zijn door onzuivere voeding, verkeer of wat dan ook, zijn uiteraard niet op te zoeken, maar ons lichaam is in staat om heel veel van die afvalstoffen af te voeren. Waardoor we er dus ook meestal niet ziek door worden.
Het probleem is echter dat een rivier zelden een gladde stroom is. Stenen, rotsen, ijzer, natuurlijke en minder natuurlijke uitsteeksels maken dat water vaak een hobbelparcours aflegt. Het water stroomt wel voorbij de hindernissen, maar als er plastic of ander vuil meedrijft, bestaat de kans dat dat daaraan blijft kleven. Zo hopen grotere hoeveelheden afval en vuil zich op en geraakt de rivier uiteindelijk vuiler en vuiler.
In ons lichaam is het niet anders, zegt Northrup. Als we obstakels hebben, blijft het afval hangen, gaat het rotten en tast het op de duur wel onze fysieke gezondheid aan. En die obstakels zijn van emotionele aard. Onze onopgeloste trauma’s, niet geheelde pijnen, angsten, woede, negatieve overtuigingen over onszelf, … ze zorgen er allemaal voor dat de stroom niet vrij is, dat er ook externe rotzooi kan blijven hangen.
Naar binnen kijken
Dus hoewel de ruime aandacht voor voeding en andere omgevingsfactoren zeker nodig en terecht is, is het ook minstens even belangrijk om te kijken naar de binnenkant. Zijn er dingen die op je lever of je maag liggen, waarover je je gal spuwt, waar je je buik van vol hebt of het hart van in bent? Gun jezelf de moed om er ten gronde naar te kijken en ze niet weg te duwen. Deze obstakels kan je zelf oplossen, je hebt er dus meer ‘controle’ over dan over vele omgevingsfactoren waar we niet altijd onderuit kunnen.
Dit is de weg van de zelfheling. Als we deze weg kiezen, panikeren we niet over een rot ei of over wat rook die tijdens een festival in onze neusgaten kriebelt. Je eigen mentaal-emotionele vervuiling opruimen, hobbel per hobbel uit de rivier halen, werkt bevrijdend. Het geeft je niet alleen een grotere fysieke weerbaarheid, maar geneest je hele wezen. Dit ‘vissen’ is een levenslang proces. Soms haal je keien boven, soms rotsblokken. Het is een weg die moed en doorzetting vergt. Maar hij legt je geen windeieren: je krijgt er een leven voor dat letterlijk door je heen stroomt. En of je dat voelt!
Hilde Van Liefferinge is NLP-trainer en loopbaancoach voor Arcturus
Wil je graag meer weten over onze opleidingen en coaching? Neem een kijkje op www.arcturus.be
